Sentado nunha pedra fitava
O reflexo na auga que bulía,
E nunha vaga se confundía
Coa imaxe nítida da amada.
E a corrente que alí fluía
Prestávalle voz á que falava
Que con malicia afirmava
O misterio que alí se intuía.
Nunha represa de augas paradas
A voz, nun xuizo, se suspendía
E o misterio aquel se convertía
Nun soborno de palavras caladas.
Ás montañas agora se dirixía
Procurando a calma que faltava
E o puro ar o consolava
Coa mensaxe que de Rilke ouvía.
“Quérolle implorar para que sexa paciente con todo o que non está resolvido no seu corazón e que tente amar. As preguntas como cuartos trancados e como livros escritos en língua estranxeira. Non procure respostas que non poden ser dadas porque non sería capaz de vivelas. E a cuestión é viver todo. Viva as preguntas agora. Tal vez así, gradualmente, sen percever, vivirá a resposta nun dia distante”.
R.M. Rilke:
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
4 comentários:
“O misterio da muller está en cada afirmación ou abstinencia, na malicia das plausíbles revelacións, no soborno das silenciosas palavras”.
Henriqueta Lisboa
Depois de o ler parece que as perguntas deixam de poder incomodar, tornam-se respostas, quando atentamente escutadas.
Certamento só hai que escoitar as respostas atentamente. Mas a dificultade está na nosa incapacidade para facelo "aquí e agora".
A posible resposta nun día distante, que dí Rilke, a entendo como unha moratoria que nos damos para treinar a capacidade que nos falta.
Logo o tempo sería a consecuencia da nosa incpacidade para escoitar as respostas.
(Agora entendi porque a minha avó de uma aldeia do interior de Portugal diz "auga" e não "água") :)
Enviar um comentário